Antyspołeczne zaburzenia osobowości

Antyspołeczne zaburzenie osobowości (socjopatię, antyspołeczne zaburzenie osobowości, antyspołeczne zaburzenie osobowości na Gannushkina, antyspołeczny osobowość na McWilliams) - zaburzenie osobowości, są odporne na zachowania antyspołeczne, brak poczucia winy i wstydu, impulsywność, agresja, i upośledzenie zdolności do utrzymania ścisły związek. Rozpoznano u 1% kobiet i 3% mężczyzn. Często dotyka mieszkańców miast, dzieci z rodzin wielodzietnych i przedstawicieli ubogich. Naukowcy twierdzą, że pacjenci z antyspołecznym zaburzeniem osobowości są do 75% kontyngentu miejsc zatrzymań. Jednak nie wszystkie socjopatami stać przestępcy - z pacjentów nie potępiony przez społeczeństwo, ale nie formalnie zachowań przestępczych. Leczenie tej choroby jest prowadzone przez ekspertów w dziedzinie psychiatrii, psychologii klinicznej i psychoterapii.

Przyczyny dissocial zaburzenia osobowości

Istnieją dwa przeciwstawne teorie rozwoju tego zaburzenia. Zwolennicy teorii biogenetycznym predyspozycji sugerują, że bliskie męskiej socjopatii występuje pięć razy częściej niż średnia dla populacji. Ponadto rodziny pacjentów z antyspołecznym zaburzeniem osobowości często utożsamiany zaburzenia histeryczne. Naukowcy uważają, że może to oznaczać obecność choroby genetycznej lub mutacji, która wywołuje rozwój tych dwóch typów zaburzeń.

Wyznawcy teorii psychologicznej jest uważane za antyspołeczne zaburzenie osobowości w wyniku oddziaływań środowiskowych. Wierzą, że zaburzenia osobowości rozwija się w złym wychowaniu (zaniedbanie lub nadmierna troska), braku miłości i uwagi od istotnych dorosłych. Wśród czynników przyczyniających się do rozwoju antyspołeczne zaburzenie osobowości, zwolennicy tej teorii jest uważana za wysoką aktywność karna członków rodziny, obecność krewnych cierpi alkoholizm i nałóg, bieda i niekorzystne warunki społeczne spowodowane przez nagły ruch z powodu wojny lub ciężkiej sytuacji ekonomicznej.

Większość specjalistów zdrowia psychicznego zajmują pozycję pośrednią, wierząc, że antyspołeczne zaburzenie osobowości rozwija się w wyniku interakcji (dziedziczne) oraz czynników zewnętrznych (środowiskowych). Pewna wartość się współistniejących chorób psychicznych (upośledzenie umysłowe, schizofrenia), Schorzenia poprzedzające uszkodzenie mózgu. Często pacjenci wykazywały słabe wyraźne zaburzenia neurologiczne i zaburzenia w EEG, które według specjalistów mogą stanowić dowodu organicznym uszkodzeniem mózgu w dzieciństwie.

Objawy dissocial zaburzenia osobowości

Przejawy tego zaburzenia u chłopców zwykle stają się widoczne we wczesnym wieku szkolnym. U dziewcząt, objawy pojawiają się później - w okresie przedpokwitaniowym. Charakterystycznymi cechami socjopatii są impulsywność, niemoralność, perwersja, okrucieństwo, podstęp i egoizm. Dzieci cierpiące na antyspołeczne zaburzenia osobowości, często brakuje szkoła psuć własności publicznej, biorą udział w walkach, drwić słabszych rówieśników i młodszych dzieci, torturowane zwierzęta uciekają z domu, wędrować.

Charakterystyczną cechą pacjentów z antyspołeczne zaburzenia osobowości, jest wczesne sprzeciw wobec rodziców. W relacjach społecznych, w zależności od indywidualnego pacjenta może być otwarta wrogość, lub niejawny, ale uparty lekceważenie innych. Dzieci i młodzież z antyspołecznym zaburzeniem osobowości nie mają skrupułów o złowieniu popełnienia bezprawnych czynów. Oni natychmiast znaleźć wymówki własne zachowanie, przenosząc winę i odpowiedzialność na innych. Wielu pacjentów rozpocząć wcześnie dym, używać alkoholu i narkotyków. Jest wysoka aktywność seksualna łączy się z nieselektywnych w wyborze partnerów.

W dorosłym życiu, pacjenci zwykle pojawiają się odpowiednie i przystosowane społecznie. Problemy komunikacyjne u pacjentów z antyspołecznym zaburzeniem osobowości są nieobecne - ze względu na urok, swoisty urok i zdolność do pozyskania innych, często zrobić dobre wrażenie z kontaktu powierzchniowego. Brak głębokiego mocującego, samolubstwa i niezdolność do wywołania empatię manipulacji zachowanie. Pacjenci z antyspołeczne zaburzenie osobowości jest łatwo kłamać, często używa innych ludzi w ich własnym interesie, grozić samobójstwo, Mówią o „los” albo naśladować objawy nieistniejących chorób fizycznych, w celu osiągnięcia określonych celów.

Głównym celem pacjentów antyspołeczne zaburzenia osobowości, to się bawić, aby „wyrwać” z życia jak najwięcej przyjemności, mimo obiektywnych okoliczności. Pacjenci są pewni legalności swoich pragnień i ich prawo do reagowania na wszelkie potrzeby. Oni nigdy sobie wyrzuty, nie czują się poczucie winy i wstydu. Groźba kary, potępienia i odrzucenia przez społeczeństwo nie powoduje ich niepokój i depresja. Jeśli ich przestępstwa stają się znane na innych, z antyspołeczne zaburzenie osobowości pacjenci są łatwe do znalezienia wyjaśnienia i uzasadnienie dla każdego z jego działań. Pacjenci ledwie w stanie nauczyć się z doświadczenia. Oni albo nie działają lub są późno, przejść i przesyłania swoich obowiązków innym pracownikom i dostrzec jakąkolwiek krytykę jako niesprawiedliwe.

Eric Berne rozróżnia dwa rodzaje pacjentów z antyspołecznym zaburzeniem osobowości: pasywne i aktywne. socjopatami pasywne nie posiadają wewnętrznych ograniczeń w postaci sumienia, przyzwoitości lub ludzkości, ale kierują się normami określonymi przez jakąś instytucję zewnętrzną (religia, prawo). Takie zachowanie chroni je przed otwartym konflikcie ze społeczeństwem i pozwala przynajmniej częściowo (lub formalna) spełniają wymagania społeczeństwa.

Aktywne antyspołeczne zaburzenie osobowości pacjenci są pozbawieni ograniczeń zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych. W razie potrzeby są one przez pewien czas może pokazać innym swoją odpowiedzialność, uczciwość i gotowość do przestrzegania zasad społeczeństwa, ale przy najmniejszym możliwość zrzeka się wszelkich ograniczeń, i wrócić do starych zachowań. Aktywne socjopatami często wykazać otwarcie karnej zachowania dewiacyjne, pasywny - ukryte formalnie bezkarność (kłamstwa, manipulacje, zaniedbywanie obowiązków).

Antyspołeczne zaburzenie osobowości utrzymuje się przez całe życie. Niektórzy pacjenci stanowią wyizolowanych z grupami społeczeństwa społecznej, stają przywódcy sekt lub gangów. Po 40 latach działalności przestępczej pacjentów jest zwykle zmniejszona. Wraz z wiekiem, wielu pacjentów mających współistniejących zaburzeń afektywnych i somatyzacja. Często rozwija narkomanii i alkoholizmu. Uzależnienie od substancji psychoaktywnych w połączeniu z antyspołeczne zachowanie powoduje pogorszenie adaptacji społecznej.

Diagnoza dissocial zaburzenia osobowości

Rozpoznanie opiera się na historii medycznej i rozmowy z pacjentem. Do diagnozy „antyspołeczne zaburzenia osobowości” musi mieć co najmniej trzy kryteria z poniższej listy: niezdolność do empatii i znieczulica wobec okruzhayuschim- nieodpowiedzialności, zaniedbań odpowiedzialności i niezdolność standardami sotsiuma- tworząc stabilne załączników bez problemów obschenii- niskiej tolerancji na frustrację i agresywny povedenie- awaria razdrazhitelnost- wziąć pod uwagę poprzednie negatywne doświadczony tendencję do przenoszenia winy na innych.

Antyspołeczne zaburzenie osobowości jest zróżnicowana z przewlekłym heboidophrenia manii i wtórnych zmian osobowości powstałych na tle nadużywania narkotyków, alkoholu i innych substancji psychoaktywnych. W celu dokładnego oszacowania stopnia lekceważenia i zaniedbania obowiązków określonych reguł, diagnoza wziąć pod uwagę warunki społeczne i normy kulturowe, które są typowe dla regionu pobytu pacjenta.

Leczenie zaburzeń osobowości dissocial

socjopatię leczenie jest wyzwaniem. Pacjenci cierpiący na to zaburzenie, jest bardzo rzadko szukać profesjonalnej pomocy, ponieważ nie odczuwają negatywne emocje. Nawet jeśli pacjent jest antyspołeczne zaburzenie osobowości czuje „niedopasowanie” z innymi, czuje, że nie brakuje czegoś niezbędna i jest w recepcji do psychologa lub terapeuty, aby zwiększyć szanse są nikłe, jak socjopatów praktycznie niezdolne do ustanowienia trwałych relacji empatyczne, niezbędne do produktywnej pracy terapeutycznej.

Co do zasady, zainicjowany terapia zaburzeń dissocial osobowości stają się pracownikami instytucji edukacyjnych, pracodawców lub funkcjonariuszy organów ścigania. Skuteczność leczenia w tych przypadkach, jest nawet mniejsza niż w samoleczenia, w odniesieniu do braku motywacji i niezdolność do ustanowienia przymierza z terapeuty wyrażone dodatkowy opór wewnętrzny. Z wyjątkiem czasami stają grup samopomocy, w którym pacjent cierpi na antyspołeczne zaburzenia osobowości, mogą być ujawnione bez obawy o wyroku i uzyskać poparcie dobrych intencji członków. Do skutecznego leczenia wymaga dwóch warunków: obecność doświadczonego suwaku nie ulec manipulacji pacjenta oraz brak lub minimalną liczbę uczestników podrzędnych, które mogą być objęte zakresem wpływu pacjenta.

Kiedy antyspołeczne zaburzenie osobowości z zaznaczonym impulsywność, a także towarzyszący somatized, alarmujące zaburzeń depresyjnych, a leczenie lekiem stosowanym. Ze względu na wysokie prawdopodobieństwo rozwoju uzależnienia i ewentualnego zmniejszenia motywacji do pracy psychoterapeutyczne leki są przepisywane niskie dawki krótki kurs. Kiedy za pomocą litu na zwiększenie agresywności. Prognoza dla niekorzystnego traktowania. W większości przypadków, antyspołeczne zaburzenie osobowości prawie niemożliwe do naprawienia.