Zespół narcyzm

Zespół narcyzm - patologiczny narcyzm, poczucie wielkości w połączeniu z wewnętrzną pustkę, tłumione uczucia zazdrości, winy i wstydu. Zespół narcyzm jest jednym z najbardziej palących problemów współczesnej psychoterapii i psychologii klinicznej. Mental ekspertów w dziedzinie zdrowia twierdzą, że w ostatnich dziesięcioleciach liczba żonkile wzrosła kilkakrotnie. Niektórzy zachodni psychologowie sugerują nawet rozważyć kryteria diagnostyczne dla zespołu narcyzmu, jak poprzednio uważane objawów patologii, teraz identyfikuje wiele osób młodych iw średnim wieku.

Uważa się, że wzrost liczby pacjentów z zespołem narcyzmu może wiązać się ze zmianą postaw społeczeństwa :. Priorytety sukcesu zewnętrznego, wzrost konkurencji we wszystkich sferach życia, itp Pomimo obiektywnych okoliczności, taka sytuacja nie może być uznane za normę, ponieważ zespół narcyzm pociąga za sobą ciągłe niezadowolenie osobistych i społecznych relacji, wzrost liczby osób samotnych i nieszczęśliwych par, a także zwiększa ryzyko depresja, alkoholizm i nałóg. Zespół narcyzm leczenie prowadzone przez ekspertów w dziedzinie psychoterapii i psychologii klinicznej.

narcyzm zespół powody

Eksperci uważają, że choroba jest dziedziczona, jednak takie przeniesienie nie jest ze względu na cechy genetyczne, psychologiczne i odkształcenia w wyniku bliskiego kontaktu z rodzicem lub innej znaczącej dorosłych cierpiącemu na zespół narcyzm. Przyczyną tej choroby jest wczesna ocena dziecka, wyraźnej lub dorozumianej wymóg spełnienia określonych standardów. Takie oszacowanie może przejawiać się w dwóch podstawowych wersjach - w nadmiernym zachwytem i odrzucenia i zaniedbania.

I rzeczywiście, w innym przypadku bodźcem do rozwoju syndromu narcyzm jest nieuznawanie dziecko jako osobę, nie odrywając charakter, temperament, zdolności, uczucia i potrzeby. Wymowa konwencja rodzicielska miłość staje się przyczyną powstawania fałszywego „ja”. Dziecko czuje się niejawnie (w przypadku nadmiernego podziwu) lub jawne (w przypadku nadmiernych żądań) groźba odrzucenia. Rodzice tracą swą prawdziwą tożsamość, a pacjent cierpi na syndrom narcyzm, starając się utrzymać miłość i bliskość, przyzwyczaja po rodzice odrzucają i dewaluacji ich „złe”, „złą” część.

„Wrong” część jest tłumione, w sercu syndrom chorych narcyzm czuje się nieszczęśliwy. Sukces nie przynieść szczęście i spokój, ponieważ pacjent nie rozpoznaje i nie odpowiada ich rzeczywistym potrzebom. Na miejscu nie jest tłumione uczucia wewnętrzną pustkę. Życie pacjenta z zespołem narcyzmu zamienia się w pościg za zewnętrznego potwierdzenia jego sukcesu, ekskluzywności i wyjątkowości. Wyrażone locus zewnętrznej kontroli powoduje ekstremalną niestabilność samooceny. Pacjent zawsze „huśtawki” między nicością i wielkości.

Objawy syndromu narcyzmu

Główne cechy zespołu Narcissism negatywnie wyrażone wątpliwości, wskazując Narcissism, łazience, egoizm i obojętność innym. Żonkile są w potrzebie stałej uwagi i adoracji. Oni wyolbrzymiać swoje osiągnięcia, uważają się za szczególny, wyjątkowy i niepowtarzalny. „Normal”, „zwykły”, „jak wszyscy” w oczach pacjenta z zespołem narcyzmu wydaje nieznośny zniewagę.

Pacjenci fantazjować i postawili sobie nierealistyczne cele. Przedmiotem fantazji zwykle staje się niewiarygodny sukces w życiu, podziw, bogactwa, władzy, urody i niezwykłej miłości. Aby osiągnąć swoje cele (zarówno dużych i małych, codziennych) zatrudniają inne osoby. Pacjenci z syndromem narcyzmu, aroganckiego i niezdolny do empatii. Oni nie rozumieją, albo zaakceptować uczucia, potrzeby i interesy innych, sugerują, że inni ludzie muszą bezwarunkowo akceptować swoje pragnienia i punkt widzenia.

Pacjenci z syndromem narcyzmu pewien, że inni zazdroszczą im. Są wrażliwy, niezwykle wrażliwy na krytykę, obelg i niepowodzeń i często wykazują agresję na drobnych okazjach. Wstyd w zespole narcyzmu zniesienia. Niezdolność do zrozumienia i zaakceptowania własnych uczuć, połączone z nadmiernymi wymaganiami dla siebie i innych, aby włączyć zestaw mechanizmów obronnych. Pacjenci z syndromem narcyzmu tendencję do obwiniania siebie i innych. Krytykują, wyrażają pogardę i żal, dewaluacji lub zignorować. Podstawą dla tego zachowania jest tłumiona zazdrość, potrzeba, aby zniszczyć to, co inni mają, a co nie chorują.

Inne cechy typowe dla syndromu narcystyczne są perfekcjonizm i frustracji. To jest - ściśle związane sposoby ochrony. Z jednej strony, pacjenci z zespołem narcyzmu starają się nikogo nie być dołączony, aby uniknąć rozczarowania, jakie uznają za każdy ścisły związek potencjalnie traumatyczne. Z drugiej - do tworzenia idealnych obrazów przyszłości w swoim umyśle, a potem rozczarowanie niedopasowania rzeczywistości do ideału (alternatywna idealizacji i dewaluacji).

doświadczenie wewnętrzne pacjenta z zespołem narcyzmu sprzeczne, bardzo ambiwalentny. Czuje samowystarczalności i wyższość nad innymi ludźmi, wstyd, zazdrość, hipokryzji i pustki. Zjawisko to związane jest z brakiem pełnej całościowego obrazu „ja” w zespole narcyzmu. chory nie może być po prostu, że jest oglądany z przeciwnej pozycji i emocjonalnie jest oceniana w kategoriach „absolutny plus” (wielkościowe) lub „minus” (absolutnej nicości).

W rzadkich przypadkach, gdy pacjent z syndromem narcyzmu może osiągnąć swój cel, istnieje ogromny wynik. Wynik ten żywi uczucie wyjątkowe i pozwala na osiągnięcie szanować siebie. W przypadku niepowodzenia, pacjent z zespołem narcyzmu jest wyczerpany, „spada” na znaczeniu, poczucie niedoskonałości. W całym życiu pacjentów ciągle starają się chronić się przed uczuciem nieważności, unikając uczucia i działania, które mogą przyczynić się do realizacji jej niedoskonałości i zależności od innych.

Diagnostyka i leczenie zespołu narcyzm

Rozpoznanie opiera się na rozmowie z pacjentem i wyników badań z zastosowaniem specjalnych kwestionariuszy. Wielu pacjentów z zespołem narcyzmu postrzegać diagnozy jako oskarżenie. Nie może być niechęć, agresja i odmowa leczenia, więc lekarz diagnozę ostrożnie, bardzo ostrożnie, koncentrując się na przyjęciu i przy braku przekonania. Leczenie syndromu narcyzmu jest wykonywana w warunkach ambulatoryjnych lub psychologa psychoterapeuty. To zajmuje dużo nieprzerwanej pracy rozpoznać tłumione uczucia zazdrości, wstydu i strachu bycia zwykłym „jak każdy inny.”

W obecności krewnych cierpiących na syndrom narcyzm, przeprowadzone badanie relacji ze znacznym dorosłych, podczas którego pacjent uczy się identyfikować przejawy zaburzeń w członka rodziny. On jest świadomy swoich uczuć na temat tej oceny zachowań manipulacyjnych i innych problemów ludzi, którzy mają do czynienia z narcyzem, a następnie generuje nowe, zdrowsze sposoby reagowania. Z biegiem czasu, gdy pacjent jest przeszkolony do monitorowania przejawów syndromu narcyzm nie tylko w stosunku ale również w sobie. To, wraz z wiedzą o zazdrości, wstydu i innych negatywnych uczuć, dając zasoby i możliwości zmiany zachowań.

Najskuteczniejszymi psychoterapeutyczne techniki z zespołem narcissism trakcie analizy transakcji i terapii Gestalt. Możliwe stosowanie innych metod długoterminowych, takich jak klasyczny psychoanalizy lub głębokiego psychoterapii Jung. Rokowania zależą od ciężkości choroby, wieku pacjenta, z zespołem narcissism i poziomu motywacji. Przy stałej aktywnej współpracy z psychologiem lub terapeutą może znacząco zmniejszyć narcystyczne objawów i poprawy jakości życia.